Nailded it: 36 km Trail Run Moclín, Spanje

Normaal gesproken zal ik niet zo snel meer een verslag schrijven van een 35 km trainingsloop. Die 35 km, vind ik niet zo heel bijzonder meer van mezelf. Omdat ik wel weet dat ik inmiddels die 35 km kan lopen, een 35 km vind ik daarom geen hele blog meer ‘waard’.

Grenzen verleggen

Grappig, hoe snel je je grenzen kan verleggen en je mindset daar anders in wordt. Want ik weet nog goed hoe zenuwachtig was voor mijn allereerste 30 km, toen ik bezig was met de training van mijn eerste marathon in 2015.

Out of the blue

Ik vroeg me af of mijn lichaam wel in staat zou zijn om die 30 km te lopen? Natuurlijk was mijn lichaam dat. Lichamen zijn geweldig, die kunnen dat gewoon. Dat wil niet zeggen dat je er niet voor moet trainen. Ik zou niet aanraden om zomaar out of the blue een 30 km te gaan hardlopen.

Trainen voor de marathon

Hetzelfde geldt voor een marathon. Of het nou je eerste of je 80ste marathon is, er moet getraind worden. Dat geldt zeker als je als doel hebt om een PR te lopen op de marathon. Die komt er niet vanzelf en daarvoor volg ik het marathon schema van mijn trainer.

35 K in Moclín

Afgelopen zondag stond er een 35 km op dat schema. Dit keer was ik niet in Arnhem, maar in Moclín. (Spreek uit: Moclíen) Een prachtig plaatsje in Andalusië, Zuid Spanje. In een andere blog zal ik vertellen ik hoe ik daar precies verzeild ben geraakt en wat ik eigenlijk in Spanje kwam doen. Maar nu vertel ik over mijn 35 km, die uiteindelijk 36 km bleken te zijn. Een 35 km in de Spaanse bergen, dat vind ik wél een blog waard.

Ultra Run Spain

Op zondagochtend had ik om 10:00 uur afgesproken met Sarah en Steve, twee Britse Ultra Runners, die nu in Moclín wonen en o.a. “running holidays” organiseren. Zij hebben tal van (ultra)marathons op hun naam staan. Over grenzen verleggen gesproken: Sarah liep een wedstrijd van 100 miles (160 km). Ongelooflijk knap.

Geen 100 miles maar 35 K

Gelukkig gingen we vandaag geen 100 miler maar een 35 km doen. Sarah en Steve hadden hiervoor een route uitgestippeld. Van Moclín’s Hacho Mountain, via olijfgaarden naar het stadje Limones. Een “hidden” trail in richting de Sierra De Tozer én -niet te vergeten- een watercrossing.

Perfect weer

De dag ervoor -op zaterdag- had ik ook een trailrun gedaan in Moclín van 15 km, met ruim 700 hoogtemeters. In de stromende regen. Ik was blij dat het vandaag niet regende. Het was bewolkt en niet erg warm. Eigenlijk perfect weer voor een 35 kilometer.

De eerste 14 K

Samen met Steve begon ik aan de eerste 14 km van de trailrun. We begonnen met een stevige klim, maar het uitzicht was gelijk al prachtig. Al konden we wel iets minder ver zien, door de bewolking. Ik had mijn rugzak met water mee en wat gelletjes. Sarah zou op ongeveer 14 km staan met water, cola, nootjes, chips, vijgen, bananen en nog veel meer lekkers.

No Mud No Glory

Het liep heerlijk op de trails, vlak was het nergens, maar dat vind ik nou juist geweldig. Ik had het naar mijn zin, tot een bepaalde landweg die nogal modderig bleek te zijn. De modder kleefde aan mijn schoenen en vormde grote zware plakkaten onder mijn schoenen. Mijn hemel, op dat stuk had ik het wel zwaar. Steven beurde me op door te zeggen dat dit dan een beetje extra krachttraining was.

Long Slow Distance

Het tempo van deze 35 km lag gelukkig niet hoog. Dat was ook niet de bedoeling van deze lange en langzame duurloop. Na het modderstuk vlogen de kilometers voorbij. Vlak voor het 14 km checkpoint zou de waterrossing zijn. In de auto lagen mijn droge trailschoenen en sokken, zodat ik ze kon wisselen.

Watercrossing

Bij de watercrossing had ik 2 keuzes:  1. of door het water of  2. via een zelfgemaakte brug, lees: een boomstronk. Het water in de rivier stond heel hoog en ik koos voor de boomstronk. Zo zouden mijn schoenen droog blijven en kon ik verder op mijn favoriete trailrunschoenen voor de lange afstanden (de ASICS Fuji Trabuco) en hoefde ik niet te switchen.

Boomstronk

Het was even spannend op die boomstronk (zie mijn hoofd op de foto) maar gelukkig bleef ik op mijn benen staan en bereikte ik droog de overkant. Na de pitstop bij 14 km met al het lekkers en mijn favoriete drankje tijdens trailruns (cola!), liep ik verder met Sarah. Steve reed met de auto door naar ons volgende ‘checkpoint’

Trailpoles

We hadden nog 20 km te gaan en de nodige hoogtemeters kwamen er ook aan. Ik was blij met mijn trailpoles/ stokken die ik van loopmaatje Onno had geleend. Van Sarah en Steve had ik de vorige dag al uitleg gekregen hoe ik ze moest gebruiken.

Don’t attack the hills…

Het besparen mijn benen behoorlijk wat kracht op de berg. Don’t attack the hills, but let them come to you… is zo ongeveer wat Sarah zei. Vandaag was het immers een rustige duurloop en me ‘kapot lopen’ op een berg, was nu wel het laatste wat ik moest doen. Niet teveel rennen, maar wandelen.

Ultra

Volkomen  geoorloofd bij trailrunning in de bergen. En al helemaal als je een ultrarace zoals een  80 km of een 100 km doet. (Iets wat ik nu toch weer serieus overweeg om  te gaan doen, want Sarah en Steve waren zo’n inspiratie hiervoor, maar dat terzijde).

Historie

Onderweg leerde ik ook nog wat van de historie van Moclín. Het kasteel van Moclín speelde een belangrijke rol in de verdediging van Alhambra, het beroemde paleis en  fort van de Moorse heersers van Granada. Op een onbewolkte dag kun je vanaf Moclín ook het Alhambra zien liggen.

Uitdagend genoeg

Vandaag was het verre van onbewolkt, maar ik was er blij om. De bergen en de route waren zo al uitdagend genoeg. Daar had ik niet nog hitte bij nodig. Snel gingen we niet, maar voor mijn gevoel vlogen de kilometers toch voorbij. Wat was de omgeving van Moclín ontzettend mooi.

Crew

Na 21 km stond Steve klaar met eten en drinken voor de pitstop. Een van de favoriete dingen die ik tijdens mijn runs in Moclín kon eten waren de gedroogde Spaanse vijgen, zo lekker zijn die dingen. De waterposten tijdens onze run waren trouwens nog veel beter dan die tijdens een gemiddelde trailrace. Ik zou Steve en Sarah altijd wel als crew mee willen tijdens een race of een duurloop. Uitstekend geregeld allemaal.

Na 21 km

Na de 21 km zou het zwaarste stuk komen. Een flinke klim berg op. Sarah deelde de berg op in 3 gedeelten. Dat hielp mentaal een heleboel. Na elk gedeelte had ik even de mogelijkheid om een winegum, een nootje of iets anders te eten. Na de het laatste deel van de klim volgende een prachtige downhill. Een beetje rotsachtig op bepaalde stukken, maar voor mijn gevoel ‘vloog’ ik af en toe naar beneden. Wat een geweldige beloning van de beklimming.

30 km

Op 30 km stond Steve weer staan met de laatste waterpost. Nu was het nog maar een paar kilometer. Wel volgde er weer een beklimming, want we moesten terug naar Moclín en dat ligt nou eenmaal op een berg.

Extra kilometer

Op de Garmin van Sarah kwamen we na 35 km Moclin binnen, maar op mijn Suunto stond nog maar 34 km. Dat betekende dat ik nog een extra kilometer ‘moest’ lopen. Die laatste kilometer duurde voor mij een eeuwigheid, want het was berg op en af in Moclín zelf, maar uiteindelijk stond er toch ook op mijn horloge 35 km. Toen ik de gegevens later ging uploaden op Strava stond er toch ineens dat ik 36 km had gelopen.

Finish

Het waren hoe dan ook prachtige kilometers. En niet te vergeten de hoogtemeters. Dat waren er bijna 1500! Wat was het een veelzijdige route. Door de olijfgaarden, over landweggetjes, door prachtige witte Zuid Spaanse dorpjes, van rotsachtige technische afdalingen, over modderpaden, ik heb het allemaal gezien en overleefd.

Al ware het mijn eerste dertiger, ik ben reuze trots op de 35 km, 36 km, die ik -samen met Steve en Sarah- in het zuiden van Spanje heb gerend!