Marathon Rotterdam 2017: The Day After

Gisteren deden Sanne Anne-Hester en ik alledrie mee aan de Marathon Rotterdam. Het bleek een van de zwaarste edities ooit te zijn. Alleen in 2007 was het nóg warmer.

Gelukkig zijn we alledrie over de finish gekomen. Anne-Hester en ik hebben onze streeftijd niet gehaald. Anne-Hester finishte na een zware tocht in Rotterdam met een tijd van 4:18 en ik kwam met 3:49 over de finish. Sanne heeft haar doel wél gehaald. Zij liep een tijd van 3:51. We blikken nog even terug op gisteren, het moment toen we over de finish kwamen. Hoe we ons vandaag voelen en kijken ook alvast vooruit, naar de volgende marathon.

Hoe voelde je toen je over de finish kwam?

Anne-Hester “Door een heup- en knieblessure die al bij 5 km begon op te komen, was de pijn bij het hardlopen net voor km 21 ondragelijk geworden. Na de 21e km kwam het besef dat ik mijn doel niet ging halen. Omdat ik wist dat er op km 22 en 32 nog teamgenoten stonden voor mij, dat mijn familie nog langs de kant stond en dat mijn vriend en een vriend van hem nog rond km 37 stonden heb ik besloten om te proberen de marathon, ondanks mijn blessure, toch uit te lopen. Na de finish overheerste de teleurstelling dan ook vooral. Gelukkig vond ik veel troost bij mijn loopmaatjes”.

Sanne:

“Onwijs blij en doodmoe. Blij met mijn prestatie maar vooral ook omdat het voorbij was. Niemand had me toen nog verteld dat de pijn in je benen daarna nog veel erger wordt 😉 De wildvreemde die me mijn medaille omhing wilde ik eigenlijk het liefste om de nek vallen. Ik kon me nog net op tijd bedenken dat dat misschien een beetje awkward was. Het was zoooo fijn om daarna mijn loopmaatjes weer te zien en vriend en ouders te bellen”. 

Erlinde:

“Mijn strategie om vooral niet te hard te starten en daarna het tempo op te voeren ging goed tot ongeveer 21 kilometer. De warmte was killing, het lukte me echt niet meer om mijn tempo vol te houden. Ik wist toen dat ik mijn streeftijd niet zou gaan halen. Ik overwoog even om uit te stappen, maar besloot toch rustig door te lopen. De laatste kilometers duurden eindeloos. Ik had een aantal supporters bij de finish niet eens gehoord of gezien, ik was -even- helemaal kapot. Ik was in eerste instantie niet teleurgesteld, omdat ik echt mijn best had gedaan. Toen ik mijn loopmaatjes zag, had ik toch even een emotioneel momentje”.

Hoe voel je vandaag?

Anne-Hester:

“Vandaag is de teleurstelling er nog wel, maar in mindere mate. Ik kan al meer kijken naar de positieve dingen die deze ervaring me heeft gebracht. Dat op geestelijk niveau. Lichamelijk ben ik natuurlijk een wrak. De blessure aan mijn rechterknie is voelbaar en de spierpijn heeft zich geconcentreerd in mijn linkerbeen omdat ik de tweede helft van de marathon de blessure aan de rechterkant heb gecompenseerd door meer met links te lopen. Gelukkig wordt er goed voor me gezorgd door mijn vriend 🙂 ”

Sanne: “Best ok, zolang ik mijn benen niet meeneem in de beoordeling. Een half uurtje op de Tacx deed echter wonderen” .

Erlinde:

“Mijn benen doen vandaag minder pijn dan verwacht en hoewel ik niet de euforie voel die ik had toen ik mijn eerste marathon liep of vorig jaar toen ik mijn PR liep in Rotterdam, ben ik wel degelijk trots. Ik wilde gisteren – gaandeweg- in ieder geval binnen de 4 uur finishen en dat is gelukt. En los van die tijd: Een marathon uitlopen is al een prestatie op zich en ik ben heel blij dat ik het (opnieuw) heb geflikt”. 

 “Dat doe ik nooit meer” kan in ons geval niet. We gaan sowieso de trailmarathon in Wales doen… Kijk je daar naar uit, of moet je daar nog even niet aan denken?

Anne-Hester: “Ik kijk enorm uit naar de trailmarathon in Wales. Het lijkt me sowieso een prachtige trail maar ik overdrijf niet als ik zeg dat er in onze hardloopgroep zo ontzettend veel leuke mensen zitten die ook allemaal meegaan naar Wales. Alleen daarom al heb ik er enorm veel zin in! Vorig jaar ben ik meegeweest naar de Mont Blanc Marathon, waar ik zelf de 10 km heb gelopen. Dat was ook echt een superervaring en een kans op herhaling van zo’n weekend wil ik niet missen”.

Sanne: “Ik kijk er naar uit!!! Nuuuu al zin in” 🙂

Erlinde: Tijdens de marathon besloot ik dat ik misschien maar beter kon gaan sprinten. Niet meer van die eindeloze tochten over het asfalt. Misschien beter, dacht ik. Maar eindeloze tochten op de trails vind ik juist wel weer heerlijk, dus ik heb nu al veel zin in Wales.

Kan je de Rotterdam marathon aanbevelen aan andere lopers?

Anne-Hester: “De marathon van Rotterdam is een geweldig evenement. De organisatie was heel strak en goed, ik vond de route leuk maar vooral echt dikke kudo’s aan de toeschouwers. Zij kunnen echt een evenement maken of breken voor een hardloper. Met name het enthousiasme in de 2e bocht na km 14 en de mensen bij km 31 zijn me bijgebleven. Naast mijn eigen loopmaatjes kwam ik ook nog oude loopmaatjes van Social Mile tegen van wie ik een dikke knuffel kreeg.

Er was heel veel muziek langs de kant in de vorm van DJ’s of bandjes, trommels en muziekverenigingen wat ook erg hielp. Ook alle vrijwilligers die ik ben tegengekomen waren onwijs leuke mensen die zich goed hadden verdiept in de taak die ze op zich hadden genomen. Een grapje of aanmoediging kon er altijd vanaf. Dat zijn de dingen waar ik echt nog van heb kunnen genieten onder het afzien”.

Sanne:

“Ehh dat vind ik een lastige vraag. Ik vond het super gaaf om een keer mee te maken. De stad, de support langs het parcours. Ik denk dat je je geen mooiere marathon kan wensen. Maar wat een drukte op het parcours!! Ik geloof dat ik toch meer een liefhebben ben van de trails!”

Erlinde:

“Absoluut. Vorig jaar liep ik in Rotterdam en de sfeer, de organisatie en het publiek is fantastisch. Hoewel ik twijfelde om dit jaar weer in Rotterdam te lopen, vond ik het toch weer mooi. Ondanks het feit dat ik een groot deel van de race ‘grumpy as hell’ was, heb ik ook heel erg kunnen genieten. High five voor alle supporters en de organisatie!”

foto’s door: Devin van Rekom