Trailrunning

It’s like running in the desert!

Sanne heeft het geweldige plan om de Transgrancanaria marathon te lopen. Op Run-way girls vertelt ze hoe ze bij dat idiote idee komt 😉 en volgen we haar op weg naar Gran Ganaria. 

door Sanne

Wie mij een beetje kent, weet dat ik wat gemakkelijk verveeld raak. Van een beetje uitdaging ben ik niet vies. Zo verkoos ik als kind de circusschool boven tennis en ballet, fietste ik als niet-wielrenner de Mont Ventoux op voor Pink Ribbon, kampeerde ik tussen de leeuwen in Namibië en Botswana en beklom ik drie jaar geleden de Kilimanjaro. Niet altijd voor iedereen in mijn omgeving een pretje, maar over het algemeen vaar ik wel bij een beetje actie.

Kili

Na die Kili bleef het betrekkelijk rustig. Het ‘grote mensen leven’ met werk, studie en andere verplichtingen nam me in beslag. Niets mis mee, maar ergens begon het toch weer te kriebelen. Zeker naarmate het trailen me, na het nodige blessureleed, weer beter af ging.

Transgrancanaria marathon

Tijd dus voor een beetje actie. En zo werd het plan voor Transgrancanaria marathon geboren. Met mijn trailvrienden 42 Kilometer lopen door het vulkaangebergte van Gran Canaria. Alleen al de gedachte, doet me glimlachen. Maar dan…is er werk aan de winkel. Want voorlopig loop ik slechts Sissy-afstanden op slakkentempo.

It’s like running in the desert!

Parcoursverkenning

Vol goede moed sluit ik me aan bij mijn nieuwe loopgroep Running Improvement -fanatiek, betrokken en onwijs gezellig- om vervolgens na de eerste week griep te krijgen en daarna op vakantie te gaan (lekkere teamspirit San!). Naar… Gran Canaria, dat dan weer wel. Een kleine parcoursverkenning kan vast geen kwaad.

Met mijn nieuwe schema op zak toog ik dus deze week naar GC. Vastberaden al mijn trainingen netjes af te werken. Een goed begin is tenslotte het halve werk.

Half onder zeil hoor ik de eerste ochtend… “San, zou jij niet gaan rennen vanmorgen?” Tien uur. Oeff! De zon schijnt al volop, maar deze marathonloper in spé laat zich niet zomaar uit het veld slaan.

Afgepeigerde olifant

In de zinderende hitte loop ik even later over het strand. De eerste paar kilometer gaan redelijk soepel, “Yesss ik ren op GC en ooo wat is het hier mooi!”. Tot mijn blik op de digitale thermometer valt. 32 graden! En dan… Overal waar ik kijk zie ik mensen liggen. Ze liggen, zweten en kijken naar mij alsof er iets mis met me is. De volgende kilometers kruipen voorbij. Ik probeer mijn voorgeschreven tempo vast te houden. Ik krijg het niet voor elkaar (‘sorry Kees’). Het zand is mul, de zon brandt. Om nog maar te zwijgen van de liters vocht die ik verlies. Nog even en daar steken de negatieve stemmetjes in mijn hoofd de kop op. Als een afgepeigerde olifant klos ik over het strand.

Jonge hinde

Totdat ik bij de vuurtoren draai en achter de duinen het gebergte van GC verschijnt. Wauw!! Wat een landschap. Roodbruin en nauwelijks begroeiing. Bijna buitenaards. Dit is waar ik over 5 maanden de marathon loop! De gedachte geeft me vleugels. Hier train ik voor. Hier zie ik voor af. Dit natuurschoon bepaalt mijn agenda de komende tijd. Als een jonge hinde loop ik de weg terug.

Dromend over februari. Het is nog maar drie keer zo ver…

2 Comments

Leave a Reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

3 × vier =