Avontuur,  Raceverslagen

Ironman world championship, supporteren op niveau ;)

Een laatste knuffel en dan verdwijnt hij de duisternis in, in de richting van de start van zijn langverwachte avontuur, zijn jongensdroom. Zelf zoek ik mijn weg richting het water voor een mooi plekje langs de kant. De lucht is roze gekleurd en langzaam vindt de zon haar weg. Een ontelbaar aantal mensen staat langs de kant. Rijen dik staan ze opgesteld langs het water. Sommige een nat pak voor lief nemend. En alhoewel geen deelnemer vanaf deze afstand herkenbaar is, probeert iedereen de roze of blauwe badmuts van zijn geliefde te vinden.

En dan, na de start van de pro’s is het zo ver. In het vroege ochtendlicht komt de enorme groep zwemmers in beweging. Het lijkt alsof een visnet langzaam omhoog gehaald wordt uit het water. Het is een fantastisch gezicht en het moet fantastisch zijn om er tussen te liggen.

 

Ik baan mijzelf een weg door de menigte in een poging mijn schoonouders te meeten op Hot-Corner. Een lichte vorm van paniek maakt zich van me meester. Hoe ga ik die hier ooit vinden?! De Koningsdag in Amsterdam is er niets bij. Het is immens druk en maar voetje voor voetje kom ik vooruit. In ons volgplan hebben we absoluut rekening gehouden met de drukte, maar ik weet ook dat dit het meest spannende moment van de dag is. We zien de jongens op de fiets en hebben dan maar weinig tijd om de stad uit te komen richting het fietsparcours.
Tot mijn opluchting weet ik mijn schoonouders te treffen en ook Roberts familie staat klaar voor een stevige dag supporten.
Vrij voorin het veld komt mijn lief voorbij. Met een brede smile en een luchtkus suist hij Palani road naar beneden om 10 minuten later via dezelfde weg de route naar Hawi in te zetten.  Wij snellen naar de auto en in een stevig autoritje brengt mijn schoonvader ons op tijd waar we moeten zijn.

In de bocht tegen de vangrail staat een oudere dame met een koebel. Onafgebroken belt en roept ze de voor haar volledig onbekende deelnemers toe. “Good job numer 1635” “Come on number 1235”. Op een I-pad volgt ze met een schuin oog de wedstrijd van de profs. De eilandbewoonster blijkt de afgelopen 14 jaar als vrijwilliger te hebben geparticipeerd in het evenement. Een schouderoperatie gooide roet in het eten voor deze editie. Thuisblijven was echter geen optie vandaag, want aan hun lot wil ze de deelnemers niet over laten. Wanneer mijn lief, Robert en later ook Anne Zijderveld passeren juicht ze met me mee. Allen ogen fris en dat is maar goed ook want de zon brand inmiddels flink, en met deze hitte gaat het nog een lange dag worden.

 

Glimlachend komt hij voorbij. Bijna 20 minuten voor op schema en maar een minuut achter Robert. “Wattage is veel te hoog maar ik voel me nog super goed!” roept hij achterom. “Gaat goed schatje! Ziet er goed uit!” roep ik terug. Vloekend zit ik in de auto. Hoe kan hij nu zo stom zijn!? Meer dan eens heb ik hem horen vertellen hoe hij al die jaren dacht ‘de statistieken te kunnen verslaan’ en daarmee een wedstrijd verknalde. Weten welk wattage je mag trappen, wil je nog een goede marathon lopen, en dan meerdere malen denken dat je vandaag een wel heel goede dag hebt, en het dus met een hoger wattage ook nog wel red. Duur is het, want altijd kom je bedrogen uit en betaal je voor die gewonnen fietsminuten een hoge prijs tijdens het lopen. De man met de hamer is goed te voorspellen, er je voordeel mee doen blijkt erg lastig voor velen…

Weer terug in Kona zien we Robert nog net het loopparcours opkomen. Het laatste onderdeel al weer. De dag vliegt voorbij. Mijn lief laat even op zich wachten. Die blijkt 3 km voor de wissel lek te hebben gereden. Maar wanneer hij langs komt, vliegt hij lachend voorbij. Nog geen spoor van vermoeidheid te bekennen.  Weifelend vraag ik me af hoe lang dit nog goed gaat.

 

Over de weg kijk ik richting Kona. Een zwarte streep trekt door de lavavelden. De trillingen van de lucht boven het asfalt verraden de hitte. En daar waar ik dacht dat het langs het fiestparcours heet was, denk ik nu dat mijn zolen aan het asfalt zullen plakken wanneer ik stop met bewegen. De kop van de agegroupers trekt aan ons voorbij. De frisheid is er bij de meeste wel af maar er wordt nog behoorlijk doorgelopen.

Wanneer Robert aan komt schrik ik van zijn lopen. “Ziet er goed uit!!” lieg ik. Nog ff, je gaat super goed schreeuw ik.  Ik ren een stukje mee en probeer hem te filmen. Hij krijgt opeens praatjes, recht zijn rug en heeft een mooie boodschap voor Team Hope, zijn vriendin en andere thuisblijvers.
Mijn lief oogt fitter. Hij lijkt de hitte redelijk te kunnen verteren, ik ren een stukje mee  en terwijl het zweet na 500 meter al van me af gutst, stuur ik hem met een handkus de desert in.
In de hoop de mannen in de lus richting Energy lab opnieuw te zien proberen we door te steken. Een man houdt ons staande. “This area is for athletes only” (creperen doen ze maar alleen).  Na enige discussie druipen we gedesillusioneerd af.

 

 

Vanaf de weg turen we de zinderende hitte van Energie Lab in, in de hoop een glimp op te vangen van de jongens. Uitgewrongen en oververhit komen de snellere agegroupers het ‘Lab’ uit. Tom Oosterhof zie ik, evenals vele anderen, hun hele hoofd in een emmer met sponzen steken. Alles voor een beetje verkoeling. Het moet een slijtageslag zijn daarbinnen en ongeduldig wachten we af. Robert is de eerste die zich weer laat zien. Hij gaat op weg naar de finish! “Bult op hier, en daarna is het vooral nog naar beneden” probeer ik hem moed in te praten. “Bier aan de finish” schreeuw ik hem na. En nog voor ik bedenk dat ik hem beter ijs had kunnen beloven is hij er al vandoor.

En daar waar mijn lief er op de heenweg maar kort achter zat, is het gat inmiddels groter. Ongeduld maakt plaats voor lichte bezorgdheid, Betaalt hij hier de prijs voor een te snelle fietstijd? En net als ik besluit dat het te lang duurt, zie ik in de verte een wit Fusion pak aankomen. Het is dat ik zijn loopje herken, want de rest zit ver verstopt onder een natte lap. ‘Ok het is nu officieel zwaar geworden’ mompelt hij en gaat over op wandeltempo. En wanneer ik een dribbel probeer in te zetten met als doel het tempo weer even op te voeren krijg ik hem niet mee. “Eerst koelen, anders ga ik over de kook.” Een fles water, sponzen en nog meer water. Ik hou me aan de afspraak en reken hem voor dat een finish binnen de 10uur nog haalbaar is. De boodschap brengt hem op gang en half gesmolten blijf ik achter op het asfalt.

Voor de laatste keer begeven we ons naar Hot-Corner. Onrustig wip ik heen en weer, kijkend op mijn horloge. Robert passeert, een gevoel van trots en blijdschap maakt zich van me meester. Wat gaaf is dit! Zijn eerste hele en dan zo’n mooie tijd. Ik ben benieuwd of daar ook zo veel over gesproken wordt als over de zogenaamd ‘makkelijke’  kwalificatie in China. We juichen hem toe en hij verdwijnt richting finish.

Mijn lief weet de spanning er in te houden. Driftig rekenend zie ik hoe de minuten wegtikken en de kans op een sub-10 steeds kleiner lijkt te worden. Het kan nog, het kan nog, kan het nog? Onrustig kijken we elkaar vragen aan. En daar is hij. Na al die jaren toch de statistieken nog eens verslagen. Met een grote grijns suist hij voorbij richting Ali’i drive. Met 4 minuut de kilometer sprinten ik, via een andere route, naar hetzelfde punt.

 

De finish is er een van een Ironman. Hij oogt niet anders dan anderen. De wetenschap dat het de finish is van het Ironman worldchampionship maakt hem echter legendarisch. Deze finish is een levenslang gekoesterde droom van velen. Zo ook van mijn lief.

Ik druk mezelf door de menigte en bemachtig een plekje aan het hek. Op mijn tenen probeer ik een glimp op te vangen van de deelnemers die er aan komen.

En dan is het zo ver. Ruim sub-10 gaan zijn handen in de lucht. Is er een moment van stilstaan. Is daar de finish van zijn lang gekoesterde droom. En hoe gaaf is het om dat met zijn allen te mogen delen! Hier wordt nog lang van nagenoten.

Leave a Reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

13 − 2 =