Raceverslagen,  Trailrunning

Freedom Trail Vrijwilliger: een feest!

Heb ik weer… Is de meest spectaculaire trail in je achtertuin, ben je geblesseerd. Stom. Maar om hem toch mee te kunnen maken meld ik me aan als vrijwilliger voor de Freedom Trail bij MudSweatTrails (MST). Alleen de aanmelding is al een feestje; ik krijg 2 x een enthousiaste reactie van het team en de mails naar alle vrijwilligers hebben de aanhef: Hallo Toppers! En dat niet alleen: ook in de aanloop worden we goed op de hoogte gehouden en de schema’s zien er goed uit. Ik heb er zin in!

Ik schrik wel van mezelf als ik op vrijdagmiddag de korte afstand naar het verzamelpunt afleg om de route uit te gaan zetten. Het is echt nog geen 100 meter en ik kom buitenadem aan. Als het maar niet allemaal van die super fitte ultra lopers zijn! Helaas, dat zijn het wel. In moordend tempo crossen ze door Mariendael en het lijkt wel of ze al fietsend de lintjes in de bomen hangen. Bijhouden kan ik ze dan ook niet en als mijn bordje scheurt raak ik zelfs achterop.

Ik maak mezelf nuttig door het overzicht te bewaren en roep ze terug als ze de verkeerde route kiezen. Later hoor ik dat ik te maken heb met de meest ervaren lintjes knoper van MudSweatTrails, een geruststelling.

Zaterdagmorgen vroeg verzamelen we op Papendal, later zullen ook de lopers hier vertrekken. Er is een briefing, we nemen materiaal mee en iedereen gaat op weg. Mijn taak is het checken en dubbel checken van een deel van de route, die vrijdag al is uitgezet. Tijdens de race is het mijn taak om te zorgen dat alle 800 lopers het traject heelhuids doorkomen.

Om zeker te weten dat de bewegwijzering klopt, is het idee dat je voor de eerste loper uit fiets en kijkt of hij het kan vinden. Klinkt logisch en doenlijk, maar jeetje, wat gaat die eerste loper hard! Ik moet me in het zweet werken om hem voor te blijven op deze hobbel paadjes! Ik help hem oversteken en dan volgen er al snel meer lopers. Ik kies een strategische positie bij een spoorwegstunnel en terwijl ik zorg dat iedereen veilig kan oversteken moedig ik aan en maak ik praatjes.

Er komt een man aanlopen, hij doet de 44 km en hij ziet er fris uit. Dat roep ik ook naar hem. Hij kijkt me verbaasd aan. “Ik?” en begint spontaan te huilen. Ik schrik niet, ik herken dat. Ik stel mezelf aan hem voor als de grootste jankbak van de trails der lage landen.

Dat brengt een glimlach op zijn lippen. “Ja, is het zwaar geweest?” vraag ik. Hij vertelt dat het tegen valt. Hij had de heuvels niet verwacht en de stuwwallen hebben er aardig in gehakt. En hij baalt van zijn tranen. Deze trail lopen we ter nagedachtenis van militairen die zijn gestorven voor onze vrijheid. Hij vind zichzelf een eikel dat hij jankt. Dus gaat mijn hulpverleners knop aan en moedig hem aan om vooral eerst te janken en dan te relativeren.

Dat werkt en hij wordt rustig, hij gaat weer lopen en ik loop mee. Hij vraagt of het parcours dat komt zwaar is. Ik twijfel een moment, er komen nog twee hele pokke klimmen aan. Klimmen waar ik regelmatig bovenop heb staan janken. Sterker nog: bij de gedachte aan die klimmen komen bij mij de waterlanders al! En naast me staat een snikkende onbekende man die nog 9 kilometer moet lopen…

En dan denk ik ineens aan The Why van Simon Sinec. Normaal gesproken vind ik dit wat overschat, met alleen een waarom redt je het echt niet in het leven, laat staan op die heuvels die komen, maar voor nu is het een mooie afleiding. Ik vraag hem waarom hij trailen zo leuk vindt en dat slaat aan. Hij begint enthousiast te vertellen over trainen en trails. Bij een kruising moet ik echt afscheid nemen, en druk hem op het hard vooral te genieten. Nog een high five en hij rent richting heuvels, geen twijfel mogelijk, hij gaat het gewoon halen!

Terug op mijn post ga ik verder met mijn werk. Al leek er een lange tijd geen einde te komen aan de stroom lopers, dan is daar toch de allerlaatste. Begeleidt door Tim, inmiddels een beter bekend als “die vriendelijke fietser” uit alle Facebook posts. Respect ook voor hem.

Nu de laatste loper voorbij is beging het opruimen. De bordjes en lintjes weer eraf, alsof er niets gebeurd is. Dus daar gaan we weer: paar meter fietsen, de struiken/bomen/lantarenpalen in, lintje of bordje pakken, rugzak af, bordje erin, rugzak op en door. Ik denk dat ik sinds vrijdagmiddag wel 500 keer mijn rugzak op- of af heb gedaan.

Het is bijna half acht als ik thuis ben, een lange dag en ik ben best moe. Het lijkt wel of ik zelf gelopen heb, inclusief een schuurplek op mijn rug van mijn rugzak. Maar wat was het gaaf! Een leuke manier om de trail te beleven!

trailrun organisatie vrijwilliger

Leave a Reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

vijf × vier =