Eiger Ultra Trail: Countdown

Het is 28 oktober om 09.45 uur. Ik sneak de les uit om me met mijn laptop te nestelen in een zitje naast het lokaal. Van de docent, die ik vanochtend van dit -in haar ogen idiote plan- op de hoogte heb gesteld, heb ik akkoord om even een break te nemen.

Eiger Ultra

Gespannen ga ik naar de site. Telefoon bij de hand, app op roodgloeiend. Verspreid door het hele land zitten mijn loopmaatjes achter hun PC. Ik weet niet meer wie dit plan bedacht, en de kans is groot dat ik het zelf was, maar het resultaat is een ratrace met als doel een startnummer voor Eiger Ultra. Om 10.05 uur hebben we allemaal een startnummer bemachtigd. Is het al juli?!?!

Angst en moed

Het is juli. Voor ons doemt langzaam een enorme rotspartij op. Gevaarlijke grijs-, zilveren flanken grijnzen ons toe.  Delen van de flank zijn ze gevuld met sneeuw. Langzaam wordt het stil in de auto. Met mijn handen omklem het stuur iets steviger, op zoek naar een beetje houvast. Het lijkt alsof niemand in de auto de stilte durft te doorbreken. In ieders hoofd speelt zich waarschijnlijk een strijd af tussen angst en moed. De komende dagen zal de winnaar van deze twee misschien wel de uitkomst van dit avontuur bepalen.

Berg

In mijn hoofd is angst duidelijk aan de winnende hand, gevoed door de vermoeidheid van een nacht rijden en een recente blessure. Tegelijkertijd is het strijdlust die me doet realiseren dat er nog tijd en ruimte is om de angst voorbij te streven. Ik kijk naar de berg en vraag me af hoe we hier over een dag of 4 uit elkaar gaan, deze berg en ik.

De tijd zal het leren… Voor nu rest er 46 uur waarin moed de tijd heeft om mijn angst er onder te krijgen.  Ik kan maar beter gaan beginnen van dit avontuur te genieten….