Debut-Day: Cross Duathlon Sixty60

Vandaag is debut-day! Zowel Erlinde als ik maken ons debuut. Erlinde als vrijwilliger, ik hardlopend en op de mountainbike tijdens de Cross Duathlon Sixty60 van MudsweatTrails.

What to wear?

Mijn outfit ligt klaar. Bij een debuut moet er natuurlijk ge-shined worden! Het was nog even stressen… Want what to wear?! Hardlopen en mountainbiken bij een temperatuur van ongeveer 30 graden. Een mooie gelegenheid om mijn nieuwe outfit van Fusion te testen voor een review (later deze maand!). Wie niet snel denkt te zijn, kan nog altijd zorgen dat ie er snel uit ziet.

Om kwart over 7!! staat Erlinde voor de deur. Fietsen op de auto, koffietje er bij en we zijn ready to go!! Het voordeel van op pad gaan met een vrijwilliger blijkt dat je mooi bijtijds aanwezig bent 😉 Het geeft me een uur of 2 om mijn spullen klaar te maken en zelfs als Rookie heb ik daar meer dan genoeg aan.  Wanneer de zon doorbreekt, de temperatuur tropische vormen aan neemt is het tijd om te starten.

All by myself

In groepjes van 4 startten de deelnemers 2 minuten na elkaar. Na een kleine uitleg van Marc vertrekken we. Ongeveer 50 meter lopen we samen op. Daarna kiest ieder een eigen tempo en loop ik eigenlijk de gehele route alleen. Een groter contrast met de marathon van Rotterdam van 2 maanden geleden is bijna niet te bedenken, maar ik vind het heerlijk! Het is een fantastische route waar binnen pakweg 20 km een kleine 300 hoogtemeters te bedwingen zijn. In een redelijk tempo loop ik het bos door. Toch merk ik dat echt volle bak lopen er niet echt bij is. Het is heet, het ontbreekt aan zichtbare concurrentie en er zit een stemmetje in mijn hoofd dat me attendeert op de 40 km MTB parcours die nog op me ligt te wachten.

Op een kilometer of 16 kom ik Erlinde tegen. Ze heeft het naar haar zin en blijkt verrast me al te zien… Blijkbaar heb ik er toch meer tempo in dan ik dacht. Misschien toch maar even doorbijten dan.

Nog een laatste deel langs de crossbaan, in de brandende zon steil omhoog, en daar is het wisselpunt… Helm op fietsschoenen aan, eten, drinken, even zwaaien naar de tijdsregistrator en gaan….

Achtervolgers

De waarschuwing vooraf van de organisatie blijkt niet voor niets. Het MTB parcours is pittig en technisch. Al meteen na de eerste bocht gaat het onverwacht steil omhoog. Ik weet nog net op tijd te schakelen en voorkom dat ik met fiets en al de berg af rol. We krijgen behoorlijk wat hoogtemeters te verstouwen, verdeeld over een prachtige single track die dwars door het bos loopt. Al snel blijk ik twee achtervolgers te hebben. Op een wat breder stuk wil ik ze laten passeren maar merk dat ze achter me blijven hangen. Ze kunnen het tempo wel waarderen begrijp ik. Ik maak steeds meer vaart en krijg er meer en meer plezier in. Het gaat best lekker. Een heel andere belasting dan het lopen en ik merk dat ik me nog super fit voel. Het probleem is meer dat mijn techniek mijn conditie niet kan bijhouden.

Uit de bocht gevlogen..

Dan doemt voor me een bocht op die in een bobsleebaan niet zou misstaan. En alhoewel het mijn nieuwe levensmotto is te leven zonder twijfel, ontkom ik er niet aan. Ik rem, met uiteraard als gevolg een mooie snoekduik het pad af. Plof! Ik land zacht, mijn MTB ook (op mij) en krabbel vrij snel overeind. Wanneer ik op kijk staan mijn twee achtervolgers als bevroren naast hun fiets.

Ze wachten overduidelijk op het sein dat ik ok ben. Ik verlos ze uit hun lijden en bekijk de schade. Ik grinnik, al dat ‘geval’ moet toch geen gewoonte gaan worden. Ik zie er verschrikkelijk uit. De combinatie van een paar uur sportdrank, gelletjes, zweet en deze duik zorgt er voor dat ik van onder tot boven volgeplakt zit met zand. Mijn mooie zwart-witte Fusion top is bruin gekleurd en ik zie er ineens een stuk minder snel uit. Maar goed, bril recht, een watertje van mijn achtervolger, stof eraf en gaan. Geen tijd te verliezen… de barbecue wacht. Mijn achtervolgers zetten de achtervolging weer in en met z’n drieeen trappen we de laatste kilometers weg.

Een kilometer of twaalf voor de finish bedenk ik me dat ik eigenlijk nog te fit ben om te finishen. Vanuit de angst om me op te blazen heb ik net iets te gereserveerd gelopen. Ik geef gas bij en besluit een poging te wagen mijn achtervolgers te lossen. Dat lijkt te lukken maar ook de vermoeidheid slaat toe. Ik ben dan ook blij als ik, in mijn beleving wat vroeg, het terrein op draai. Ik kom bedrogen uit…

Finish

Nog nooit ben ik zooo vaak zooo dicht bij de finish geweest. Ik vraag me af welke sadist dit parcours heeft uitgezet. Daar waar ik na 4 uur lopen en fietsen in de zinderende hitte afgepeigerd richting te finish boog rijd, wordt ik een meter of 100 er voor door een vriendelijk lachende dame rechtsaf gestuurd. Aiiii hier had ik niet op gerekend. De laatste 7 kilometer zijn by far het zwaarst. Ik passeer steeds meer mensen die lopen. Het gaat zo steil omhoog dat het mijn enige doel nog is om op mijn fiets te blijven zitten. Mijn benen branden harder dan de zon en bij ieder stukje afdaling richting de finish denk en hoop ik dat ik er ben. Helaas… Toch weer omhoog… Na Sixty60 kilometer rol ik de laatste heuvel af over de finish. Wat een gave race was dit!!

BBQ

Een uurtje later schuiven we aan voor een overheerlijke en super gezellige BBQ. Er wordt gezellig getafeld, bijgepraat, nagepraat en nieuwe plannen worden gesmeed…. De dag is een groot succes. De route was fantastisch, de organisatie top. Het was ronduit super! Dit debuut is zeker voor herhaling vatbaar!!