De eerste keer

door Sanne

De eerste keer, iedereen heeft er wel een herinnering aan: onzeker, spannend, onhandig, pijnlijk… Maar niet minder grensverleggend en iets om trots op te zijn. Want stiekem wil je natuurlijk dat iedereen weet dat je hét voor de eerste keer hebt gedaan.

Ik ken niemand die níet onzeker is over de eerste keer. De lezersbrievenrubriek van de Hitkrant en de Fancy stonden er vroeger vol mee. Onzekere lezers die zich afvroegen of ze al klaar waren voor hun grote moment. “Lieve Marjolijn, denk je dat ik er klaar voor ben?”

De spanning is immens. Maanden heb je hier naar uitgekeken en naar toe geleefd. Stapje voor stapje heb je alle voorbereidingen getroffen, je mooiste setje uitgezocht, dé plek bepaald en nachten gedroomd over het moment suprême.

En dan, wanneer je denkt dat je er klaar voor bent en de spanning de baas bent, wordt het natuurlijk onhandig gerommel. Door zenuwen en onervarenheid vlam je net iets minder dan gehoopt en oog je net iets minder sexy dan je had gewild.

Afgelopen weekeinde was míjn eerste keer. Ik liep op de Terhillstrail van Bearsports mijn eerste 30 kilometer. Gepaard met onzekerheid, spanning, onhandigheid en pijn.

De week voorafgaand ben ik onzeker. De afgelopen periode heb ik veel gelopen maar niet geheel zonder kwaaltjes. Toch moet het er, op weg naar Gran Canaria, toch een keer van komen. Twijfel… Is een race met iets minder hoogtemeters niet een slimmere keuze? Is het niet wijs om het nog een weekje uit te stellen? Lieve Kees, ben ik er wel klaar voor?

Weken geleden heb ik besloten dat Nationaal Park Hoge Kempen in België dé plek is voor dit moment suprême. Twee dagen van tevoren heb ik mijn mooiste setje klaargelegd en de afgelopen nachten heb ik gedroomd van hoe het zal gaan. Op de dag zelf ben ik al ruim voor de wekker wakker. Arno haalt me op. Zoals altijd wanneer ik gespannen ben, ratel ik aan een stuk door. Arno laat het gelaten over zich heen komen.

Op het terrein is het weer een feest der herkenning. In de Scarabeestand staan Marc en Ingo en ook mijn oom en tante lopen mee vandaag. Ze zijn er allemaal bij, mijn eerste keer.

Spanning en onervarenheid maken dat ik onhandig snel van start. Al mijn goede voornemens om voorzichtig te zijn, gaan al vlug over boord. Dan toch maar proberen te vlammen.

Pijn doet het ook. Want hoe prachtig de omgeving ook is (een van de mooiste traillocaties waar ik ooit gelopen heb) en hoe lekker het ook gaat, na een kilometer of 20 begin ik mijn benen toch aardig te voelen. Na 25 kilometer voel ik dat de kramp in mijn rechter kuit op de loer ligt.

De 500 hoogtemeters, die soms op handen en voeten bedwongen moeten worden, hakken er in. Zo nu en dan hoor ik een oerkreet. Zelf ben ik stilletjes. Ik voel dat ik mijn grenzen verleg. Mijn hele lijf verzet zich tegen deze eerste keer, maar naarmate ik dichter bij de finish kom groeit het vertrouwen in een goede afloop. De fotograaf op 28 km schiet nog een plaatje dat later bevestigt dat je de eerste keer toch echt minder sexy oogt dan gehoopt.

Nog twee kilometer… Gelukkig bergaf… De finish… Mijn eerste keer zit er op. Ik heb mijn grens verlegd. Wanneer ik wat hersteld ben, ontstaat voorzichtig een gevoel van blijdschap en trots. Het liefste wil ik de hele wereld vertellen dat ik hét gedaan heb. Blij, moe en voldaan toosten we op een goede afloop van mijn eerste keer.

In de auto val ik sneller in slaap dan na welke eerste keer dan ook… Want damn! Wat ben ik gesloopt. Ik droom van een volgende eerste keer… Want grenzen, die zijn er tenslotte om te verleggen.

Op naar een volgende eerste keer… ☺

Wil je een impressie van mijn eerste keer? Check dan hier de fantastische aftermovie van Bearsports: