-
Zwemstruggles
Zwemstruggles Zwemmen…. Ergens in mijn jonge jeugd was het mijn doel om van het pierenbadje naar het diepe te mogen, keek ik smekend naar de badjuf terwijl ik al trappelend probeerde mijn wijsvingers lang genoeg boven water te houden, en liep ik een trauma op tijdens het wakzwemmen. En dat allemaal onder het toeziend oog van mijn ouders, die 4 meter boven mijn hoofd in een zweterige zwembadkantine tegen het raam geplakt zaten. Waarschijnlijk in de hoop dat ik zo snel mogelijk mijn diploma’s zou scoren. Al was het maar om ze te verlossen van dit wekelijkse, broeierige uurtje verplicht sociaal doen en opscheppen over de zwemkwaliteiten van je kroost.…
-
De magie van Ironman Hawaii
Zonder ooit een voet op Hawaiiaanse bodem te hebben gezet navigeert hij ons richting het appartement. Hier linksaf gaat richting het keerpunt op Hawaii, laat ik me vertellen. In het donker draaien we naar rechts de Queen K op, daarna rechtsaf richting Ali’i Drive, Dig Me beach, we passeren Lava Java, nog even door en probleemloos bereiken we ons appartement. Een licht gevoel van vermoeidheid en irritatie (de reis was lang) maakt ruimte voor bewondering. Dit zijn navigatieskills straight from the heart. Ik vraag me af of er een plek op de wereld is die ik ken, zonder er ooit te zijn geweest. Lijden in het Paradijs ‘Lijden in het…
-
Voor alles is een eerste keer… Run-Bike-Run
Het is alweer bijna een jaar geleden…. Enthousiast en met knikkende knieën sta ik aan de start. Geen idee hoe ik efficiënt mijn energie ga verdelen over 3! onderdelen. Om nog maar niet te spreken over de wissels. In mijn hoofd heb ik al meer dan 100 keer gewisseld deze week, maar praktisch gezien wordt vandaag toch echt de eerste keer. Uiteraard ben ik te snel weg en bereik ik na 5 kilometer hard hijgend mijn fiets. Een prima wissel, gevolgd door 20 Kilometer fietsen, vlak, over de dijk van Spijk. Het is fris vandaag, maar gelukkig droog. Opgelucht trap ik de kilometers weg en krijg er steeds meer plezier…
-
Voeding tijdens een (Ironman) race
Een Ironman is nogal een langdurige exercitie. De gemiddelde atleet is toch wel 10uur+ onderweg. Zelf klokte ik een mooie 11uur en 11 minuten wat me, volgens exerts op het worldwide web, genoeg tijd gaf om zo’n 8000 calorieën te verbranden (Mijn trainingspeaks gaf overigens aan dat het er zo’n 4000 waren). 8000!! Er van uitgaande dat ik er gemiddeld zo’n 2000 per dag verbrand dan betekent dat dus dat ik al zwemmend, fietsend en rennend ook nog eens voor 4 dagen moet eten. Om nog maar niet te spreken over de liters vocht die je verliest en dus ook weer aan moet vullen. Geen wonder dat vriendlief de Ironman…
-
Stick to the Ironman-plan
Voor het eerst de afgelopen dagen loopt de stress nu echt op. Ik tel de mensen voor me en kijk opnieuw op mijn horloge. Over 1 minuut starten de pro’s en in plaats van dat ik geniet van de ambiance, de sexy stem van Paul Kaye en de aanwezigheid van al het publiek, sta ik al een half uur in de rij voor een 10tal dixies waarvan ik weet dat ze niet te harden zullen zijn. Samen met Striek schuifel ik langzaam in de richting van de start van het laatste hoofdstuk van dit avontuur. Een kus van mijn lief, een high five van mijn schoonouders en daar gaan we…
-
Aan de vooravond van ….. #Ironmanquotes
Wijsheden als: “Great things never came from comfort zones” “ It’s not about the destination, it’s about the journey” en meer van dat soort zoetsappigheden gaan door mijn hoofd. In een oververhitte woonkamer lig ik, met mijn hoofd naast een ventilator, wat te dagdromen en bedenk me dat vandaag eigenlijk een hele gekke dag is. Je traint je suf maanden lang, bent 2 taperweken bloedchagrijnig, dompelt je onder in alle voorbereidingsmadness die een Ironman met zich mee brengt, en ligt vervolgens een dag voor de wedstrijd op de bank voor pampus wat te eten en te drinken met het gevoel alsof je gisteren een formule 1 auto hebt ingeslikt. Maar goed.…
-
De glijdende schaal van blessures
Ik lig op de behandeltafel. Onder me ligt een handdoek waarvoor ik zo weer één euro in het goede-doelen-potje stop. Ik vraag mij af of de topsporters, die met regelmaat op deze bank liggen, er wél aan denken om hun eigen handdoek mee te nemen. Mijn handen omklemmen de bank. Alhoewel ik ze zelf niet zie, ben ik er van overtuigd dat mijn knokkels wit zijn. Mijn rug is klam en ik probeer me af te laten leiden door het verhaal van Lobke, mijn chiropractor. Ze praat terwijl ze haar duimen stevig in mijn liezen drukt. ^&**^%* Wie fit wil zijn moet pijn lijden. Wie een Ironman wil doen moet…
-
Ironman preps
Het is al weer even geleden dat ik mijn inschrijving voor de Ironman opbiechtte. Sindsdien, of eigenlijk al ruim daarvoor, bestaat mijn leven grotendeels uit zwemmen, fietsen, lopen en andere aan triatlon gerelateerde activiteiten. Mijn vakanties bestaan uit trainingsweken abroad waarbij de bestemming zorgvuldig gekozen wordt aan de hand van mooi weer, aanwezigheid van een zwembad en chique fietsroutes. Ik heb mijn weekeinden studeren verruild voor duurritten, open water zwemfeestjes, nog meer duurritten, looptrainingen, de teamcompetitie en, wees gerust, af en toe een feestje om te vieren dat ik nog leef 😉 Mijn agenda wordt overruled door Trainingpeaks en regelmatig gaat mijn wekker op dwaze tijden. Tegen de tijd dat Maastricht…
-
Raceverslag Ironman Port Macquarie: Thunder from downunder 2.0
Sommigen noemen het kranzinnig, voor anderen is het een droom: een Ironman Triathlon wedstrijd. De afstand is enorm, eerst 3,8 kilometer zwemmen, dan 180 kilometer fietsen. En met die afstand in de benen moet je ook nog eens een volledige marathon hardlopen. Edosports atleet Claudia Striekwold aka ‘Striek’ deed het. En om het allemaal nog heldhaftiger te maken, was haar Ironmanrace in warm en bergachtig Australië. Zij maakte voor ons een verslag van haar race waarin ze streed om een ticket voor Kona: “Waarom dáár helemaal?!” is de vraag die de meeste mensen stellen.. Nou, ik ben er nog nooit geweest, de wedstrijd valt in de schoolvakantie, en het parcours…
-
Van zwembadvrees naar Funky zwemkunsten
Licht nerveus probeer ik mijn weg te vinden in het doolhof aan kleedhokjes. Niet anders dan 25 jaar geleden blijkt het een uitdaging de waterkant überhaupt te bereiken. Uiteraard heb ik geen 50 cent bij me. Verscholen onder een handdoek schuifel ik half naakt terug naar de kassa. Blikken vol medelijden priemen in mijn rug. Ik pak mijn 50 cent aan, dump mijn tas en haast me naar de badrand. Eenmaal naast het bad heb ik een hartslag van 200 en maken mijn hersenen overuren. Ik kijk de ruimte in en voel dat hier tal van ongeschreven regels gelden waarvan ik de inhoud niet ken. Angstig probeer ik te bedenken…
