Beat The Sun 2016: This is not a holiday part 2!

Afgelopen dinsdag 21 juni, de langste dag van het jaar, liep ik mee tijdens een hele toffe race: Beat The Sun van ASICS. Het was spannend of ik daadwerkelijk mee zou lopen, want ik was reserve. Maar gelukkig voor mij, kon ik invallen voor de Chinese dame, van team East Asia.

Leg/Etappe 10

Ik moest leg 10 lopen, zoals je hier hebt kunnen lezen. Na leg 10 was er nog een leg 11 en een laatste leg 12. Het eerste team wat binnenkwam op de finish van leg 9, was het team van Erben Wennemars. Dat was team Europe North. Daarna kwamen teams Europe Central, Europe South, Americas 1, Americas 2 en Africa binnen. De amateur atleten van deze teams konden dus beginnen aan hun leg 10.

Laatste teams

Mijn team (East Asia) en het team van Jess (Ocean Pacific) stonden laatste. De expert-atleten van de beide teams liepen nu samen op leg 9. Onze teams hadden heel veel tijd in één van de eerste legs verloren, in de sneeuw. Het was erg spannend of Jess en ik nog wel konden rennen, aangezien de cut off time op 20:40 was gesteld, maar rond 20:30 uur konden we toch van start. De pers en het camera team van BeatTheSun waren inmiddels al lang verdwenen.

Fun run?

Tijdens het wachten hadden Jess en ik afgesproken om samen te lopen omdat de kans groot was dat we ook nog een deel in het donker moesten lopen. We wilden er dan maar een soort van fun run van maken zodat we in ieder geval samen konden lopen. Toen we uiteindelijk overhaast moesten starten bleek dat Ali een andere reserve (van de experts) met ons zou meerennen. Dat was fijn. Én we hadden begeleiding van een iemand van organisatie op een mountainbike.

Game on!

De totale afstand was 14,6 km. De eerste kilometers waren downhill. Jess en ik zaten opeens weer vol adrenaline en we gingen toch gewoon hard van start. Mijn benen voelden goed, dus ik wilde toch echt wel zo snel mogelijk lopen. Na de eerste kilometers liep ik voorop en bleven Jesse met Ali iets achter. Na een korte blik van verstandhouding met Jess, was het duidelijk, het werd toch een race. Ik ging ervoor! Jess was niet in haar eentje en ik had een mountainbiker bij me.

Downhill

De eerste kilometers downhill waren heerlijk. Ik liep waarschijnlijk iets te snel, maar ik wist dat er nog een enorme klim zou komen met 600 hoogtemeters. Daar kon ik wel ‘herstellen’, want die berg was zo steil dat ik daar niet tegenop zou kunnen rennen. Daar moest ik zeker weten wandelen.

Uphill

De berg was ook zo steil dat de mountainbiker niet mee omhoog kon. Ik moest dus toch in mijn eentje de berg op. De route stond wel goed aangegeven met blauw-witte linten. Het eerste deel van de run was mooi, met typische landweggetjes door Frankrijk. Maar toen we gingen stijgen werd het pas echt adembenemend. Ik was super gefocused, maar gelukkig keek ik af en toe wel om me heen om het uitzicht in me op te nemen.

Meet the sun

De hele dag was het weer niet zo goed. Het regende ’s ochtends en hoog in de bergen was het mistig. Gelukkig was het ’s middags wel droog tijdens het wachten. Het was ook droog toen Jess en ik met onze leg 10  begonnen. De zon piepte zelfs heel even door de wolken. Eindelijk was ie er dan toch, tijdens Beat The Sun!

Uphill: roze wolk

De weg uphill door het bos de berg omhoog was geweldig. Dat is wat je bij trailrunning in de bergen verwacht. Maar wat was het steil! Inmiddels ging de zon onder en dat zorgde voor een prachtige roze lucht. Mijn telefoon had ik niet meegenomen, omdat het beeldscherm tijdens mijn eerste downhill training was gebroken. Helaas geen foto’s van die prachtige lucht met de besneeuwde bergen op de achtergrond. Na de zonsondergang werd het schemerig en het pad wat minder goed zichtbaar. Van de organisatie had ik gelukkig een hoofdlamp van Petzl (sponsor) gekregen. Maar desondanks moest ik heel goed opletten of ik wel de juiste route liep.

Wrong way

Op een gegeven moment was er de keuze tussen rechtdoor een heel donker pad of linksaf de bergop. Ik koos voor het donkere pad. Maar toen ik na 300 meter geen lintje zag, besloot ik toch maar om de route naar boven te lopen. Dat bleek wel de juiste route. Rennen lukte niet. Het was af en aan wandelen en rennen, maar vooral veel wandelen. Het was zwaar. Daar liep ik dan in mijn eentje, op mijn verjaardag, in het donkere bos.

Finish

Na 12 kilometer werd het steeds steiler en ik moest gewoon een keer stilstaan om even bij te komen. Bizar, hoe zwaar zoiets kan zijn. De laatste kilometers waren een kwestie van overleven, totdat ik na ongeveer 14,6 km de finish zag van leg 10. I made it! De organisatie en de amateur loper van Africa wachtten mij op. Yes. Gaaf! Ik had gewoon toch gelopen. Ik voelde me goed en Jess kwam maar een paar minuten later ook binnen. Wat onze tijden nou precies waren, is nog steeds niet helemaal duidelijk. Dat hoop ik nog te achterhalen. We waren niet de allersnelste van onze leg, maar zeker niet de laatste. We hadden het goed gedaan!

Champagne!

Daarna gingen we richting Chamonix, want daar was de prijsuitreiking. Met nog veel belangrijker…Champagne! To be continued ;-)….