-
Stick to the Ironman-plan
Voor het eerst de afgelopen dagen loopt de stress nu echt op. Ik tel de mensen voor me en kijk opnieuw op mijn horloge. Over 1 minuut starten de pro’s en in plaats van dat ik geniet van de ambiance, de sexy stem van Paul Kaye en de aanwezigheid van al het publiek, sta ik al een half uur in de rij voor een 10tal dixies waarvan ik weet dat ze niet te harden zullen zijn. Samen met Striek schuifel ik langzaam in de richting van de start van het laatste hoofdstuk van dit avontuur. Een kus van mijn lief, een high five van mijn schoonouders en daar gaan we…
-
Aan de vooravond van ….. #Ironmanquotes
Wijsheden als: “Great things never came from comfort zones” “ It’s not about the destination, it’s about the journey” en meer van dat soort zoetsappigheden gaan door mijn hoofd. In een oververhitte woonkamer lig ik, met mijn hoofd naast een ventilator, wat te dagdromen en bedenk me dat vandaag eigenlijk een hele gekke dag is. Je traint je suf maanden lang, bent 2 taperweken bloedchagrijnig, dompelt je onder in alle voorbereidingsmadness die een Ironman met zich mee brengt, en ligt vervolgens een dag voor de wedstrijd op de bank voor pampus wat te eten en te drinken met het gevoel alsof je gisteren een formule 1 auto hebt ingeslikt. Maar goed.…
-
De glijdende schaal van blessures
Ik lig op de behandeltafel. Onder me ligt een handdoek waarvoor ik zo weer één euro in het goede-doelen-potje stop. Ik vraag mij af of de topsporters, die met regelmaat op deze bank liggen, er wél aan denken om hun eigen handdoek mee te nemen. Mijn handen omklemmen de bank. Alhoewel ik ze zelf niet zie, ben ik er van overtuigd dat mijn knokkels wit zijn. Mijn rug is klam en ik probeer me af te laten leiden door het verhaal van Lobke, mijn chiropractor. Ze praat terwijl ze haar duimen stevig in mijn liezen drukt. ^&**^%* Wie fit wil zijn moet pijn lijden. Wie een Ironman wil doen moet…
-
Ironman preps
Het is al weer even geleden dat ik mijn inschrijving voor de Ironman opbiechtte. Sindsdien, of eigenlijk al ruim daarvoor, bestaat mijn leven grotendeels uit zwemmen, fietsen, lopen en andere aan triatlon gerelateerde activiteiten. Mijn vakanties bestaan uit trainingsweken abroad waarbij de bestemming zorgvuldig gekozen wordt aan de hand van mooi weer, aanwezigheid van een zwembad en chique fietsroutes. Ik heb mijn weekeinden studeren verruild voor duurritten, open water zwemfeestjes, nog meer duurritten, looptrainingen, de teamcompetitie en, wees gerust, af en toe een feestje om te vieren dat ik nog leef 😉 Mijn agenda wordt overruled door Trainingpeaks en regelmatig gaat mijn wekker op dwaze tijden. Tegen de tijd dat Maastricht…
-
Zinderende hitte: What to wear?
Terwijl de airco mijn haar doet wapperen kijk in door het raam naar buiten, waar de mussen van het dak vallen. Ik zucht. Zachtjes, omdat ik me toch ook wel bewust ben van de luxepositie waarin ik verkeer. Het is mijn tweede trainingsweek op Lanzarote dit jaar. Wie een weekje wil overwinteren om te trainen kan er ten aller tijden terecht. Fantastisch! en zo’n 360 dagen per jaar waait er een verkoelend briesje (lees storm) maar die heb ik vandaag nog niet waargenomen. Maar goed, op reis voor een mooi-weer-trainingsweek in de winter en dan zeuren dat het te warm is, grenst wel erg aan snobistisch gedrag. En…. zoals mijn…
-
STRAVA, vriend of vijand
Noem me een groentje, onwetend of misschien juist wel een echte genieter, maar tot een jaar of twee geleden had ik nog nooit van STRAVA gehoord. Ik hobbelde op mijn dooie akkertje door het bos en de bergen, keek thuis af en toe eens terug op Movescount hoe ver of hard ik had gelopen, deelde dat automatisch met 4 movescount vrienden met wie ik me ooit eens online verbonden had, en deed hetzelfde nog twee keer die week. Het was tijdens mijn eerste training bij Running Improvement dat ik hoorde van STRAVA. Of ik me wilde aanmelden en me dan meteen ook even wilde verbinden aan de RI groep. Dat…
-
That’s the teamspirit: raceverslag Team Triathlon Arnhem
Al na een baan of 4 heb ik een mantra: “Er komt vanzelf een einde aan… Er komt vanzelf een einde aan… Er komt vanzelf een einde aan…” Als een kat, per ongeluk opgesloten in een draaiende wasmachine, hap ik angstvallig naar lucht. Met mijn armen maai ik in het rond. Het is nog mijn enige doel levend de kant te halen (kan iemand een reddingboei gooien?!). Ik doe een poging de bubbels van mijn teammie te volgen en thank *** krijg ik van achter af en toe een zetje. “Er komt vanzelf een einde aan… Er komt vanzelf een einde aan…” Als een aangespoelde walvis rol ik de kant…
-
Grenzeloos biechten…
Er moet me al een tijdje iets van het hart. Maar ik durf niet. Of misschien moet ik zeggen ik durfde niet. Want vandaag ga ik een poging wagen… Het begon allemaal aan de voet van de Eiger. De ochtend na mijn eerste ultra trail… Of eigenlijk… het begon allemaal al in de luiers. Al zo lang mijn ouders zich heugen ben ik op zoek naar spanning en uitdaging. Niet zelden hebben ze hoofdschuddend, fingers crossed gehoopt dat het goed af zou lopen. Was ik net een takje te ver de boom in geklommen, op een iets te fout feestje was beland, of bevond ik mij in het holst van…
-
Vrijdag = Koelkast Kijkdag (Mohamad Maso)
Deze keer een koelkast kijkdag met een bijzonder tintje. We kijken in de koelkast bij Mohamad Maso. Mo, jouw verhaal is op zijn zachtst gezegd bijzonder… Kan je iets over jezelf vertellen? Ja hoor, dat kan ik zeker. Ik ben Mohamad Maso, ik ben 24 jaar en ik kom uit Aleppo, Syrië. Op dit moment woon ik in Duitsland. Ik ben triatleet, en het is mijn doel om naar de Olympische spelen van Tokyo te gaan. Uit Syrië!? Ja, Ik ben in 2015 gevlucht voor de oorlog. Voor die tijd trainde ik intensief voor triatlon, kwam ik uit voor Syrië in internationale wedstrijden, en ging ik naar de Tishreen University…
-
Train like a pro?! Trainingskamp Lanzarote!
“Ja, maar jullie zitten er op” zeg ik lachend. Ik steek mijn hand op en sla links af. De rest fietst nog even een uurtje door. Ik voel aan mijn lijf dat het wel mooi is geweest voor vandaag. Toen ik afgelopen week mijn fiets in de koffer stak zag ik dat de elastiekjes van de run-bike-run van oktober er nog aan zaten. Met andere woorden: Er is sindsdien niet meer gefietst en vandaag staat er toch al 70 kilometer op de teller. Een stemmetje in mijn achterhoofd adviseert me mijn eerste trainingskamp ever maar eens rustig te beginnen. Neiske haakt bij me aan en samen trotseren we de Spaanse…
